Alsof hij één dezer dagen écht voor haar deur gaat staan.
Zo gaat ze in hem op: de duivel.
Eigen schuld, dikke bult!
Als je teveel onzin verkoopt, ga je vanzelf geloven.
Misschien is hij gewoon de kolder in de kop van haar kat.
Het hoofd waarmee ze stiekem slaapt.
Of de arrogante blik van wie er bij haar zit.
Gewoon de dood in dingen.
Maar ze had er zoveel meer van verwacht. Een blik met kolen.
Minstens bokkenpoten. Zwaveldampje. Vuur vooral.
Kan er misschien iemand - al is het maar voor even - zomaar voor haar deur gaan staan als hem? Ze schrikt dan zo de deur in het slot, dat ze er jaren niet meer over leutert. Dat ze hem dan zo ontkent dat hij niet eens bestaat.
Haar adres is makkelijk opvraagbaar. Niemand?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
-
Nu het bekend is, dat ik uit te nodigen ben om te komen meedraaien op de werkvloer, krijg ik natuurlijk aanvragen. Wat de bedoeling is. Zo n... -
Tany Minoek! liet zich dit weekend onderdompelen in het lentegroen poëziefestival * zaoem * en weet ineens geen klanken meer. Een dik jaar ...
-
Het ziet er niet rooskleurig uit voor mij. Ook dit jaar heeft Cupido niet op mij geschoten. Alhoewel ik zaterdag tijdens het Lerarenconcert ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten