zondag 6 september 2020

TINE ZIET (235): Aanstekelijk

 Het is een mooie traditie geworden om op de eerste officiële schooldag om 7u de wekker te zetten en op mijn bed te luisteren naar die typerende stilte die de wereld lijkt te vullen. Ik vergelijk het graag met het zogenaamde Sinterklaasgevoel. Alles in blijde verwachting van het opstaan der blije kindervoetjes. De spanning die op dat moment in de straat hangt, gloeit zelfs door de dakpannen. En dan als in een sneeuwbaleffect: beetje bij beetje ontwaken de kinderen, terwijl de muren van onze kaartenhuisjes een zucht van verlichting slaken. De ouders ook, gok ik. Net als ik. Eindelijk terug naar school! Deze keer klonk het vrolijker dan afgelopen jaren. Dan hoorde ik nog gejengel en puberaal gevloek. Er was iets om me te verkneukelen.  Nu hoorde ik eigenlijk alleen maar huppeltjes en liedjes. Een vrolijke fietsbel. De stemmen van mijn volwassen buren klonken zachter. Deuren werden eens niet dicht geslagen. Het leek  sapperlootjes bijna de eerste dag van de zomervakantie!

Vergis jullie niet. Ik ben zelf een juf. Maar dat na de gewone schooluren. En ik ben dat graag. Ook al is dat begin eigenlijk niet dat begin waar we op hoopten. Het is tenminste een begin. We mogen weer. Niet voluit. Maar het mag! Dat doet goed. Echt. Ondanks de maatregelen. In mijn vak zal ik heel erg creatief moeten zijn. We zullen een heleboel missen en de automatische piloot moeten uitschakelen.

De dag daarvoor zag ik na maanden de collega’s weer terug. Zeer bevreemdend was dat eigenlijk. Allemaal achter mondmaskertjes en in de grote zaal van het cultureel centrum. Met lege zeteltjes voor, achter en naast ons. Omdat onze geplande teambuilding tot twee keer toe niet kon doorgaan, kregen we een goodiebag van ons lief feestcomité. Daarin vonden we een portie lekkere zoetigheid. Maar frappant was toch het flesje Corona Extra en de kleine gezellige cactus onderin de zak gewikkeld in bruin inpakpapier. Prikkelen en prikken. Dat zullen we! Zoetjesaan en met alle voorzichtigheid ondanks dat vermetel en stekelig besmettelijk wezen!

(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 04/09/20)

Geen opmerkingen:

TINE ZIET (447): Euforie

Er zijn weinig dingen die zo kunnen opladen als een wandeling. Zeven jaar geleden had ik dit nog een uitspraak gevonden die bij de dagtrippe...