Helemaal uit het niets liggen mijn vader en ik op het platform. Het is nacht. We zeggen geen woord. We hebben allebei een spelconsole in de handen. Boven ons een volle maan. Geen sterren. In de slaapkamer naast ons wordt duidelijk het einde van de wereld beslecht. Als de maan drie keer om haar as gedraaid heeft, knikken we naar elkaar en beginnen als gekken op de toetsen van de spelconsole te drukken.
Het geluid in de slaapkamer wordt rustiger. We horen enkel adem. Die van ons dat blijkt. Een stem uit de lucht zegt: "De aarde wint!" De stilte hangt als een laken om ons heen.
"Yes, we can!" zeg ik na een hele tijd aan mijn vader. Hij zegt nog steeds niets, maar ziet er gelukkig uit.
Mjn vader en ik hebben nog nooit een spelconsole in handen gehad.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
-
Laten we het eens over de olifant in de kamer hebben. Ja, ik weeg teveel. Dat er in mijn medisch dossier 'obees' staat, dat ik daard... -
Afgelopen week vertoefde ik in mijn eentje in Krakau. Hier een eerlijk reisverslag. waarin natuurlijk niet tot in alle details zal worden g... -
Het ziet er niet rooskleurig uit voor mij. Ook dit jaar heeft Cupido niet op mij geschoten. Alhoewel ik zaterdag tijdens het Lerarenconcert ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten