het gevoel in een verhaal te bewegen
zachte hand op schouderblad dat voor
de verandering niet stokt en valt
een tong die zonder stokken een microfoon aantikt
zwakke plek die spontaan meerstemmig oplicht
de adem in haar keel die niet weet wat in en uit
als in een droom haar vingers door de zuignaphuid
en iemand met een blik maar dan net iets anders
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
TINE ZIET (420): Belofte
Sinds ik in een interview heb verklapt dat ik aan het roman werk, krijg ik af en toe eens de vraag of het nu al wat wordt. Ik moet dan eerl...
-
Omdat enkele vrienden met hun band NeXt op Ratrock optraden, besloot ik nog eens mijn bottines en netkousen uit de kast te halen en me naar ...
-
Toen ik twaalf jaar geleden naar deze stad verhuisde, verklaarden mijn familie en vrienden me gek. Ze dachten toen al dat ik naar de margin...
-
In mijn klassen heb ik een erg mondige leerling die er erg trots op is dat zijn vader in een ambachtelijke slagerij werkt. Elke les wordt we...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten