Eens van het pad afwijken.
Niet de pasta vragen maar de stoofpot.
Een zender kiezen die niet in je plooi.
Woorden delen met je nooit zou spreken.
Langer dan je eigen neus gaan zien.
Om dan een nieuwe kleur te zien.
Die misschien niet altijd blijft.
Maar dan is er nog steeds pasta
en een geur die in geval van nood
je benen naar herkenning drijft.
Verdwalen is het einde van de wereld niet.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
-
Laten we het eens over de olifant in de kamer hebben. Ja, ik weeg teveel. Dat er in mijn medisch dossier 'obees' staat, dat ik daard... -
Afgelopen week vertoefde ik in mijn eentje in Krakau. Hier een eerlijk reisverslag. waarin natuurlijk niet tot in alle details zal worden g... -
Het ziet er niet rooskleurig uit voor mij. Ook dit jaar heeft Cupido niet op mij geschoten. Alhoewel ik zaterdag tijdens het Lerarenconcert ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten