Vannacht kropen ze uit hun graf. Dat deed me nogal weinig.
Natuurlijk was ik blij ze allemaal terug te zien. Het is leuker aan een volle tafel taart te eten. Maar het leek me maar verstandig dat niet te laten blijken. Blijven konden ze toch niet.
Zij leken op hun beurt ook niet echt tevreden. De taart was stuk voor stuk ...een hapje lievelingstaart. Had ik zelf nauwkeurig uitgekozen. Ze likten ongelukkig hun blauwe lippen. Op de vraag of het misschien niet smaakte, antwoordde meme Martha: "Jatoet, maar we zijn moe - zo moe. Laat ons in het vervolg maar slapen."
Mijn keel gleed langzaam toe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten