Nu het weer beter met me gaat, durf ik weer onbezonnen te springen in de dingen. Zo besloot ik afgelopen zondag om met de trein naar Schiedam te reizen om daar de finissage van een expo mee te pakken. Die tentoonstelling was een hommage aan een gestorven kunstenaar, die in het verleden tot mijn vriendenkring behoorde. Niet dat de vriendschap was doodgebloed, maar na het breken met mijn toenmalig lief, werden ook die banden wat minder.
Meer dan drie uur deed ik er over. Ik had er vier treinen
voor nodig. Eenmaal aangekomen in Schiedam wandelde ik naar de expositieruimte.
Ik werd er hartelijk ontvangen en ik vond het echt waar fijn om er bij te zijn.
Niet alleen voelde het als een passend uitzwaaien. Ook had ik er leuke
gesprekken. Toen ik daarna de poëtische uitdaging die gekoppeld was aan de
finissage samen met twee anderen won, kreeg ik een grote zeefdruk mee naar
huis. Die werd keurig ingepakt en niet zo veel later, was ik alweer op weg naar
het station.
Op een van de tussenstops naar Menen, besloot ik toch dat ik
even tijd moest nemen om te eten. Tot mijn nieuwsgierigheid zag ik in Breda een
Taco Bell. Ik ken de keten alleen van te horen in films of series, dus ik
bedacht alweer onbezonnen: “Go, Tine!” Ik wees iets aan van op de kaart, op
goed geluk. Het bleek lekker, maar erg weinig. Daarenboven miste ik er mijn
trein door en moest hierdoor 57 minuten op een volgende trein wachten. Ik
vervloek daarom vanaf nu de fastfoodketen. Maar mijn eigen onbezonnenheid mag
toch naast de herinneringen en het kunstwerk blijven.
(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 03/05/24)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten