Gisteren betrapte ik me op een traantje op mijn terras. Mensen die me kennen, weten dat dit een heftige periode is in het leven van een academiejuf. Traditionele toonmomententijd. Al moet ik bekennen dat ik deze periode best relaxed ben in vergelijking met andere jaren. Sommigen zeggen dat dat door de leeftijd komt. Ik ben toch in de veronderstelling dat mijn osteopaat er voor iets tussen zit.
Het meest
emotionele aan die periode is het feit dat leerlingen afstuderen. Zo heb ik er
nu een die ik al negen jaar heb begeleid in al zijn rare fratsen. Hij was
altijd al een eigenzinnige leerling. Toen hij acht jaar was, was zijn held
Kabouter Wesley. Nu hij afstudeert, ben ik blij dat hij bovenal zichzelf is
gebleven. Gisteren na de repetitie stonden we nog wat te kletsen en opeens zei
hij 'out of the blue' dat hij nog niet eerder had beseft dat hij mij 9 jaar in
zijn leven elke week gezien heeft en dat ik dus een beetje zijn tweede mama
ben. Wellicht had hij dit samen met zijn ouders bedacht maar het raakte me meer
dan ik liet uitschijnen omdat het de eerste keer is dat een leerling dat echt
zo benoemde in mijn gezicht. En omdat het zo vlak na moederdag kwam, wie weet.
De dag daarvoor
had ik een vriendin op het feest van haar dochter een fijne moederdag gewenst.
Zij zei in een opwelling: “Jij ook!” en schrok zichtbaar van wat ze tegen mij
had gezegd. Ze voegde er verontschuldigend aan toe: “Maar jij bemoedert zo
veel…” Ik gaf haar gelijk. Het was pas de avond later op mijn terras dat ik het
besefte dat zelfs de gênante stukjes in mijn leven samenvallen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten