Sinds ik in een interview heb verklapt dat ik aan het roman werk, krijg ik af en toe eens de vraag of het nu al wat wordt. Ik moet dan eerlijk bekennen dat ik nog niet ver zit, maar dat het me wel zal lukken. Het helpt me wel, als mensen er naar vragen. Dan beginnen mijn gedachten weer richting dat idee te stromen en sterft het niet vroegtijdig af.
Vaak denk ik dat veel beloftes of wensen op die manier
werken. Hoe vaker je uitspreekt dat je een wereldreis wil maken, hoe meer druk
er toch ontstaat om die reis dan ook maar eens te plannen. Zou dat in de
politiek ook zo werken?
Tegenwoordig zie ik de lege houten panelen in het stadsbeeld
verschijnen. Dat er mensen die zich willen
inzetten voor om het even welke partij, bewijst dat ze betrokken zijn en zich
willen engageren. Dat is mooi in een wereld waarin het almaar lastiger wordt om
je nek uit te steken voor een ander. Voor welke ideeën die personen staan,
hangt vooral af van hun partij. Er is altijd een achterban. Dat mogen we niet
vergeten.
Zaak is om de slogans na de verkiezingen als een boemerang
in het gezicht te gooien en regelmatig eens naar die updates te polsen. Belofte
maakt schuld. We willen toch niet dat programmapunten die we zelf op voorhand
zorgvuldig wikken en wegen onderaan de stapel terecht komen? Ter vergelijking:
als er geen roman van mij komt, zal ik me hartgrondig schamen en ik vertrouwde
het maar toe in een interview en nu in deze column. Maar in een pamflet of op
een affiche? En in functie van een ander? Je moet het maar doen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten