Eén van mijn stiekeme liefhebberijen is naar willekeurige foto’s en schilderijen kijken op zoek naar dubbelgangers van vrienden en kennissen. Hoe graag we ook uniek willen zijn: er is altijd wel iemand in de wereld met griezelige gelijkenissen. Het is me al vier keer voorgevallen dat ik mezelf meende te herkennen.
De eerste keer was ik nog een puber en ik zag mezelf in de
krant bij een artikel van The Dandy Warhols. Zelfs de buik was toen identiek. Dat
ga me in elk geval wel het idee dat ik me er niet voor hoefde te schamen. De
tweede keer was met vrienden in de Provence. Het affichebeeld van een festival
vertoonde eenzelfde profiel als dat van mij. Ook in museum zag ik me gewaagd
geportretteerd. Afgelopen week herkende ik mijn gelaat bij een populair verhaal
dat op Facebook wordt gepost. Ook al is de buik in dit geval toch minder en de
huid wat slapper: de gelijkenis van het gezicht is best wel treffend.
Omdat het maandag 1 april was en ik nog eens snakte naar een
oude en flauwe aprilgrap, postte ik op mijn facebookpagina dat ik op zoek ben
gegaan naar meer info over de foto. Dat deed ik ook echt. Maar ik schreef er
ook bij dat ik de originele foto heb gevonden en dat de titel: ‘Passami il sale, Monica!’ is (‘Geef me het zout
door, Moniek.’) en dat ik nu wel naar Italië op reis moet. Dat klopt natuurlijk
niet. Iets met korreltjes zout. Het verhaal klinkt me intussen wel zo vertrouwd
in de oren dat ik misschien echt een reis zal boeken naar een Italiaanse stad.
Goedgelovig als ik ben, vang ik soms gretig mijn zelfgekweekte aprilvis.
(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 05/04/24)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten