Het is inmiddels geen geheim meer dat ik deze zomer ga verhuizen. Geen paniek: deze rubriek verhuist niet mee, want ik blijf gewoon in Menen wonen. Als alles goed gaat woon ik straks in een écht huis, zoals ik het blijf noemen. Nu, het is natuurlijk een fijn idee om een nieuw fris hoofdstuk te beginnen in een andere buurt. Overal waar ik iets over dit project vertel, reageert met: “Tof!” “Proficiat!” Ik moet het ook toegeven: ik vind het zelf een fijne gedachte om straks een nieuwe thuis te hebben Al vraagt het enorm veel. Dan bedoel ik niet louter financieel. Want je betaalt niet alleen het huis, de verhuis en de rompslomp eromheen, maar ook ander meubilair lonkt. Daarnaast is het niet eenvoudig om als alleenstaande artistieke linkshandige chaoot rechtop te blijven staan tijdens al het geregel en het gepieker. Want hoe mooi de nabije toekomst ook lijkt, gepieker is een feit. Maakte ik wel een goede beslissing? Is het wel een goed moment? Welk meubilair kan ook daar nog mee? Vorige week bijvoorbeeld herontdekte ik het containerpark. Ik mocht weer aan de levende lijve ondervinden dat zelfs afval sorteren geen sinecure is. Gelukkig werd ik er goed geholpen.
Vrienden bieden me aan om te helpen. Bij het verhuizen zelf,
zal ik die hulp ferm kunnen gebruiken. Alsook bij het versjouwen van groter
gerief naar het containerpark. Wat me in dit stadium gewoon had kunnen helpen,
was een vak op school dat me door dit hindernissenparcours had kunnen helpen.
De Stelling van Pythagoras en de vegetatie bij de taiga helpen me niet hierbij.
Een vak als “Hoe georganiseerd te leven op eigen benen?” was geen luxe geweest.
Met daarin waarschuwingen voor agressieve vastgoedmakelaars bijvoorbeeld. Of
een handleiding om op efficiëntere wijze een auto te vullen. Niet iedereen werd
als geslepen en handige Harriëtte geboren. Een huisje op een slak verzetten, is
niet vanzelfsprekend.
(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 13/05/22)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten