Vorige week stond ik onverwacht aan de meest passieve kant van het Grensloopparcours. Als toevallige supporter. Samen met de buurvrouw kwamen we tot de ontdekking dat we onze vrienden en kennissen amper herkennen in een looptenue. Niet alleen de outfit maakt het verschil. Ook de kleur in het gelaat. Vooral de manier van lopen zijn we niet gewend te zien. Verschillende looppasjes bij de vleet! Ik ben de laatste die hierop commentaar zal geven: als ik loop heb ik altijd de indruk dat alle huizen om me heen meetrillen op het stokkerige ritme van mijn benen. Het is een van de vele redenen waarom ik het niet vaker doe. Een andere veel belangrijkere reden is dat het onmogelijk een goede zaak is voor mijn lichaam: enkel- en kuitblessures zijn mijn deel. Net zoals niet op elk potje een dekseltje past, is ook niet elk lichaam geschikt om te rennen op de straat.
Dat is maar goed ook. Er zijn supporters nodig want het
vergt moed en uithouding om tien kilometer te lopen. Al lijkt het voor sommigen
een piece of cake. Het zal wellicht ongelooflijk klinken, maar lopen was
vroeger één van die weinige sporten in de L.O.-les waarin ik niet de slechtste
was. Dit vooral omdat ik lang kon lopen.
Puffend. Bleek. Zeurend over de milt. De uithouding was toen sterker
zodat het langer duurde voordat ik aan de kant zat. Nu ja, de conditie was
stukken beter. De huisarts was tot de ontdekking gekomen dat ik een sporthart
had. De leerkracht geloofde het niet omdat ik slecht de bal kon vangen en
trillend op de evenwichtsbalk stond. Ze was even vergeten dat dagelijks meer
dan tien kilometer naar school en tien terug ook sporten is. Het is haar
vergeven want inmiddels is haar verwachting uitgekomen: ik kan het niet meer en
sta de hele wedstrijd aan de kant met een zere steek in mijn zij. Het sporthart
is samen met dat verloren dekseltje gaan racen in een of andere woestenij.
(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 27/05/22)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten