Gisteren moest ik opeens gereanimeerd worden. Dit in een les EHBO. Een hulpvaardige en zorgzame collega vond me stikkend op de grond na het verorberen van een koekje. Ze probeerde eerst vruchteloos het Heimlich manoeuvre op me uit. Van de instructeur moest ik verder stikken tot bijna-dood zodat ik even later vervangen werd door een beenloze pop die hartmassage kreeg van mens en machine. Om eerlijk te zijn vond ik dit een heftige ervaring. Ook al was het louter een rollenspel. Zo empathisch ben ik dus dat ik me bleef inleven. Ik zag gewoon mezelf liggen met die pads op mijn borstkas. Na haar pompen, schoten andere collega’s te hulp. Bedoeling was dat we allemaal onze reanimatietechniek zouden oefenen. Zo gebeurde het dus dat ik mezelf als laatste over mijn denkbeeldige ik zag hangen om me ritmisch nieuw leven in te pompen. Later bleek dat ik een allergische reactie had gehad en dat alleen een snelle injectie adrenaline me had kunnen redden.
Allemaal
simulatie waarvoor ik me vrijwillig had aangemeld. Want eerste hulp bij
ongevallen hoe ging dat ook alweer? Niet alleen het noodnummer veranderde. In
de tijd dat ik het aangeleerd kreeg waren er nog geen AED-machines in het
stadsbeeld. Ook werd toen nog aangeraden om hartmassage af te wisselen met
mond-op-mondbeademing. Dat werd nu ten stelligste afgeraden. De zekerheid dat
je een medemens in dergelijke gevallen gewoon moet helpen, is gebleven. Ik kan
het iedereen eens aanraden om de basistechnieken op te frissen. Al is het maar
dat ik me straks veilig voel als ik me overdadig in de koekjesdoos stort of
fietsend op mijn bek ga. Voor een dode duif in mijn straat was het te laat.
Alsook voor zoveel anderen die in de droevige rubriek van deze krant staan. We
halen allemaal zoveel mogelijk uit het leven dat we krijgen. Meestal werken we
op natuurlijke adrenaline. Maar wie geeft mij in geval van nood weer adem?
(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 20/05/22)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten