De bordjes zaten al een tijdje verstopt in plastic zakken, maar uiteindelijk werden ze als een ware surprise onthuld. Ook al werd zone 30 aangekondigd, het was toch even schrikken dat het onze stad menens is! Wie me kent, weet dat ik geen snelheidsduivel ben. Ik doe al veel te voet en laat mezelf meer en meer op mijn fiets uit. Aangezien die nog op mijn eigen slome paardenkracht rekent, is er weinig gevaar dat ik al fietsend ooit te snel zal rijden. Toch mocht ik al ervaren dat die aanpassing me op vier wielen heel veel inspanning zal vragen. Begrijp me niet verkeerd: ik vind het top dat er iets gedaan wordt aan die auto’s die achteloos ook door mijn straat razen. Dat ik zelf nu meer met een panische blik naar mijn snelheidsmeter zit te staren in plaats van op de weg, is nog maar één van gevolgen van de actie.
Het voelt als rijden in de sneeuw, terwijl het buiten gewoon
dertig graden is. Als iedereen zich nu ook effectief gaat aanpassen, rijden we straks
collectief in een trage statige stoet naar onze bestemming. Dat schept een
mooie band. Als er een handvol enkelen zijn die de regels aan hun laars van hun
zware voet zullen lappen, voorspel ik gevaarlijke inhaalmanoeuvres en meer
verkeersagressie. Gelukkig bezit ik geen
glazen bol. Mijn voorspellingen zijn slechts het venijnig product van mijn meest
kritische hersenkronkels.
Toen ik gisteren met onzekere blik naar mijn dashboard zat
te kijken, zag ik bijvoorbeeld de schoonheid van de maand mei niet. Geobsedeerd
door wegmarkeringen en verkeersborden keek ik naar cijfers. Terwijl de focus
daarvoor gewoon op de andere weggebruikers lag. Het zal nog een tijd duren dat
het in een systeem ingeslopen is, want de fiets roept meer en meer de stevige
kuiten naar buiten. Dat is misschien maar goed
ook: dan zie ik tenminste de bloesems en de bloemen en kan met eigen
ogen zien dat die vogels heerlijk fluiten!
(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 06/05/22)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten