Deze week betrapte ik me er op dat ik aan de kassa van het warenhuis een papieren zak vroeg en dat ik dat uiteindelijk niet om ecologische redenen deed. Alhoewel, na verloop van tijd verhuist de zak naar de oud-papier-afdeling en mag daar dienst doen als drager van het klein papier. Natuurlijk is het handig om er mijn boodschappen mee naar huis te dragen. Eerlijk waar: eigenlijk heb ik de zak puur en alleen maar gevraagd om na de boodschappen platgestreken op tafel te leggen. Ik heb per toeval ontdekt dat ik er mijn kat Frieda erg gelukkig mee maak. Op haar oude dag wordt ze elke dag wat nukkiger, dus elk geluk is goed. Om één of andere reden heeft een papieren zak op tafel hetzelfde effect op Frieda als een reisje op mij. Zo zit ze nu ritselend naast me en waant zich in een grote zonnige tuin vol merels en katers. Ze wentelt en draait en mekkert daarbij en kijkt zo liefdevol naar mij.
Waarom ik dit deze week in de krant schrijf? Omdat ik meer
en meer tot de constatering kom dat ik soms gewoon liever wat meer als Frieda
wil zijn. Niet dat ik spinnend ga kronkelen op een papieren zak. Ook al leert
de ervaring mij dat alles kan in dat verrassende leven van mij. Soms heb ik
gewoon eens als vanouds zin in doodeenvoudig geluk. Ik oefen af en toe. In slechts één koekje
bijvoorbeeld. Of maar één glas wijn. Ik stuntel met de verwarming minder warm
en meer gewoon eens thuis. Het helpt. Al blijft er altijd wel die honger naar
meer die ik me in de loop van de jaren nota bene zelf heb aangeleerd met dank
aan een almaar uitdijend assortiment. Eens een ander geurtje. Zin in een ander
soort brood. Ik verwens hartgrondig de
verwende snol in mij.
Al wat ik wil voor Valentijn is een doodgewone papieren zak.
Een aai op mijn bol. Of ja, na al die maanden zonder warm water: een dampend
schuimend bad met een simpel geutje liefs daarbij. Wat maakt dat idee me blij!
(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 11/02/22)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten