Vorige week stond ik onbezonnen aan te schuiven voor mijn eerste vaccin. Aanschuiven is niet het juiste woord. Ik parkeerde mijn fiets, zet mijn mondmasker op en ik mocht meteen naar binnen na de obligate verplichtingen. Om eerlijk te zijn kon ik eigenlijk in één vlotte beweging naar de wachtzaal. Het was pas in de wachtzaal dat ik goed besefte dat er toch veel mensen in 15 minuten passen, want de wachtruimtes waren allemaal best goed gevuld en om de minuut stond wel iemand op om te vertrekken. Er heerste een rustige sfeer en alles liep ordentelijk en vlot.
Dat was het dan, dacht ik toen ik op mijn fiets kroop. Hier
heb ik nu zo lang op gewacht. Ik herinner me dat ik spontaan begon te neuriën.
Natuurlijk viel ik later in vreemde zweterige slaap. Een slaap die me toch
anderhalve dag naar mijn matras bleef trekken. Het was in één van die zweterige
slaapjes dat ik droomde van een zomervakantie waarin ik al mijn tanden verloor,
maar dat niet meer achter mijn mondmasker kon verstoppen. Iedereen lachte
behalve ik omdat ik de lege holte in mijn mond niet durfde te tonen. Het was
een zomer die ik zo snel mogelijk zag verdwijnen maar omdat de burgemeester
besloot dat het in onze stad nu voortaan weer een stad van leute en plezier
moest zijn, werd de zomer er met drie maanden verlengd. Iedereen was euforisch.
Die drie extra maanden werd mijn mond een bezienswaardigheid. Ik werd
tentoongesteld in alle zomerbars. Billenkarren stond in de rij om dat grote zwarte
gat te zien na zoveel gruweltijd. Kinderen probeerden er zand in te gooien als
ik ergens stond te geeuwen.
Ik zou geen dromen moeten delen hier. Er is altijd wel
ergens een gedegen dromenlezer die er iets in ziet dat heel mijn ziel in z’n
blootje zet. Ik noem het zelf: schrik na de prik. Na de tweede komt het wellicht
weer terug dat gebit. Dat mag ik hopen. Na verloop van tijd zou ik toch als een
zandzak lopen.
(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 25/06/21)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten