Wie me de laatste weken ziet of hoort, weet dat ik momenteel een pletwals in mijn lijf heb. Dan heb ik het niet eens over mijn gewicht. Er zit een soort van stress in mijn lijf. Een druk die voor extra lange tenen zorgt. Dat komt niet alleen door de laatste loodjes schooljaar die extra zwaar doorwegen. Het komt ook door het plotse besef dat alles en iedereen weer op volle krachten wil draaien, maar dat ik het misschien wel ben verleerd. Of zo.
Projecten die
door de pandemie in één of andere comateuze slaap terecht gekomen waren, worden
weer wakker geschud. Familiefeesten moeten voor de zomerkampen worden
ingehaald. Uitgestelde etentjes worden ineens zo snel mogelijk opnieuw bepaald.
Vragen om op te treden en om samen te werken schuiven weer mijn richting uit.
Hoewel het meestal allemaal leuke dingen zijn, voelen ze toch als veel te veel
en soms – echt waar – ook als verschrikkelijk ongemak.
Begrijp me niet
verkeerd: ik hou van mijn familie en
mijn vrienden. Ik kan niet wachten om weer op een podium te staan en naar
cultuur te gaan kijken. Maar na maanden
stilstand is mijn leven wat geconditioneerd aan werken, wandelen, wekelijks een
stukje schrijven voor deze krant, thuis alleen met mezelf en de kat, een
bezoekje aan mijn moeder, essentiële aankopen en heel af en toe een repetitie
of een occasioneel ander terugzien. Nu komt er als het ware een tsunami aan
prikkels op mij terecht. Als een kleine dreiging. Het is ineens veel te
gezellig druk. Bovendien is er ook nog eens de angst: Pas ik nog in een
feestjurk?
Het doet me
ineens ook goed beseffen dat ik voor maart 2020 blijkbaar een agenda had die
uit z’n voegen barstte. De personen die me nu “Nee.” horen zeggen, moeten weten
dat ik dat niet met volle enthousiasme doe en dat ik daar zelfs mezelf mee
verbaas maar dat ik van harte hoop voorzichtig wat te kunnen plomberen voordat
onherstelbare schade wordt gemaakt.
(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 18/06/21)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten