Vrijdag zag ik een vechtpartij op straat. Om eerlijk te zijn zag ik er niet veel van, want er stond een bestelwagen voor geparkeerd: maar ik hoorde het en zag af en toe een arm, een been vanachter het voertuig schieten. Vraag is natuurlijk: wat moet je doen als je zoiets ziet gebeuren? Een zwarte rookpluim fotograferen en zeuren over de stank is stukken makkelijker dan moeten tussenkomen in een afranseling. Op zo’n moment houden we de gordijnen toch liever gesloten en hebben we niets gezien.
Gelukkig waren er twee dappere meisjes die vanaf de andere
kant van de straat begonnen te roepen. Ze staken de straat over en gingen
tussen de betrokkenen staan. Bewonderenswaardig! Tegen dat ik ter hoogte was
van het gebeuren, waren de jongens gestopt met het aftuigen van hun slachtoffer,
maar ze richtten nu het agressieve woord tot de meisjes. Een kleine jongen die
bij de relschoppers hoorde, filmde alles met een lach. Dus begon ik ook te
roepen. Dat ze moesten ophouden. Twee aanvallers en één ukkepuk dropen af om
wellicht op een andere moment terug te slaan. Het slachtoffer leek in shock,
wou geen hulp en wandelde gepijnigd verder.
Later heb ik nog een mail gestuurd naar de politie. Dat
voelde toch wat laf. Was ik als de meisjes er niet waren, tussengekomen? Had ik
durven ingrijpen? Had ik ze moeten filmen?
Had ik de jongen moeten achternalopen om hem naar het politiebureau te
brengen? Had ik de daders moeten achtervolgen? Het zijn dingen die we niet aangeleerd
kregen. Geweld is iets van in films of op tv. Vanuit mijn zetel zag ik
afgelopen weken stoere Vikings hoofden afhakken en met speren gooien, maar op
straat op een lentedag, verwacht je geen knokpartij.
Rennen zat er trouwens niet in. Ik loop deze dagen steunzolen in die me voorlopig beletten te spurten. Ik voel me nog niet ondersteund. Maar steun kunnen we allemaal – als we durven tenminste – wel bieden.
(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 02/04/21)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten