Er zal nog duchtig geschreven worden over de parkbegraafplaats. Let op mijn woorden! Zaterdag werd die plechtig geopend. Naast het feit dat het er allemaal wat anders uit ziet, is er nu ook een kunstwerk in één van de kapelletjes.
Zelf ben ik wel fan van het resultaat. Ik hou sowieso van
oude kerkhoven. Van verweerde foto’s die je uit lang vervlogen tijden
aankijken. Van zerken die beklommen worden door wilde klimop. Van de taal van
veel van de opschriften. Van de rust die er hangt. Maar ik heb natuurlijk geen
band met de overledenen die er begraven werden. Ik kan me voorstellen dat het
niet fijn is dat een graf van een familielid er niet meer is. ‘Eeuwig Vergund’
is sommigen wel en anderen niet gegund. Zo lijkt het wel.
Ik hoorde de bevlogen erfgoedexpert van onze stad vertellen
over het tot stand komen van dit project. Hoe hij alles met zorg boekstaafde.
Dat hij afgelopen tijd praktisch logeerde op het kerkhof. En hoe nu allemaal
verder zal evolueren. Want het project is nog helegaar niet af. Er komen nog
actieve QR-codes op de zerken. Er komt nog een lijst. Een herinneringsbank. Er
rest hem nog werk voor jaren. Aan iedereen die denkt dat er respectloos met de
overledenen en het verleden werd omgesprongen bij het tot stand komen van dit
project, raadt ik ten stelligste aan om eens met die man te gaan praten! Al
krijgt hij het er dan nog drukker mee.
Het kerkhof kreeg als kunstwerk een huis. Maar wat er niet
meer is, vond ergens in het hoofd en op de harde schijf van deze man een thuis.
(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 26/09/24)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten