Eén van de spannendste ochtenden van het jaar is ongetwijfeld de eerste schooldag. Ook kinderloos. Het feit dat ik die ochtend altijd stil naar de geluiden in de straat lig te luisteren, heeft niets te maken met het feit dat mijn vakantie ook aan een eind gekomen is. Het gaat om het optrekken van rolluiken, het eerste geroezemoes op het trottoir, een aanzwellende geluidsbal van ouder- en kinderstemmen die zachtjes begint te rollen. Het is niet eens sadistisch bedoeld: maar ik hou echt van die bal die op die eerste schooldag weer het veld wordt ingegooid. De opluchting van moeders en vaders dat die twee maanden zijn afgelopen is ook opmerkelijk te horen.
Mijn eerste kopje thee van het kersverse schooljaar dronk ik
op mijn terras met mijn kat Frieda naast mij. Aangezien er niet ver van mijn
huis een speelplaats is, was de rust van afgelopen weken verdwenen. Joelende en
blije kinderen. Daarnaast ook krijsende en
schreiende exemplaren. Frieda keek wat chagrijnig. Gerustgesteld na het
eerste belsignaal schoof ze weer wat dichterbij.
Dat signaal is eigenlijk gewoon het ultieme teken dat alles
weer z’n gewone gangetje zal gaan. En eerlijk: dat is goed. Zo bleven enkele
mama’s plakken voor mijn raam. Twee maanden aan informatie opslaan, is lang. De
kurk mocht er eindelijk uit. Niet dat ik
ze afgeluisterd heb of getimed – waarom zou ik? maar toen de bel van de speeltijd ging,
kletsen ze nog bij. Bijna bood ik hen een tasje dampende koffie met een
schoteltjes koekjes aan. Eindelijk stiltevrij!
(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 05/09/24)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten