Toen ik samen met een vriendin de trein naar Wervik nam, schrok ik me een hoedje. Met weekendtarief kostte een ticket ons elk €5. Wat op zich een groot bedrag is voor één luttele halte, vind ik. Je kiest voor gemak en veiligheid en betaalt daar vanzelfsprekend voor maar zouden niet meer mensen de trein nemen als die toch een tikkeltje goedkoper is? Ik begrijp dat alles duurder wordt in dit leven. Ik heb ook opvallend minder moeite om meer te betalen voor producten die het leven wat luxueuzer maken. Maar het openbaar vervoer zou toch geen luxe mogen zijn?
Eerder die dag had ik artisanale zoetigheid gekocht om
cadeau te doen. Daarvoor had ik mijn portefeuille niet horen tegensputteren.
Die geldbeugel van me meet duidelijk met meerdere maten en gewichten. Een
beetje later die avond konden we gratis en voor niks binnen op Ratrock in
Harelbeke want hé! gratis muziekfestivals, ze bestaan nog! We zagen daar onder
andere Wolfgang Flür van Kraftwerk aan de draaitafel staan. Dat we daarna met
een peperdure taxi naar huis moesten, was dan maar zo. Treinen reden er sowieso
niet meer. En onder de sterrenhemel slapen, zagen we toch niet zitten.
Het feit dat we voor sommige dingen soms graag betalen en voor andere zaken dan weer niet dat is pas luxe bedenk ik nu. Zolang mijn portefeuille niet altijd zeurt, leef ik met een keuze. Steeds meer mensen hebben die niet. Voor hen is de schrik voor het einde van de maand iets wat je in de ogen en in de winkelwagen ziet.
(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 19/09/24)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten