Zaterdag mocht mijn typmachine nog eens naar buiten. Het was echt lang geleden dat ik op een feest aan de slag ging met mijn gele vriend. Bedoeling was dat ik willekeurige mensen verraste met een compliment. Dat deed ik door lieve woorden op een etiket te tikken en die dan op hen te gaan plakken. Zo’n antiek apparaat heeft nogal wat bekijks. Oudere mensen kijken ernaar met nostalgie. Jongere mensen kijken met grote ogen naar de hamertjes. Voor mij is het een kostbaar ding ook al kocht ik het ooit voor een prikje op de rommelmarkt van Reckebilck. Groot was mijn verbazing toen ik twee meisjes betrapte op het spontaan tikken op mijn tikmachine toen ik een etiketje op een jonglerend jongetje was gaan plakken. Om eerlijk te zijn vond ik erg vrijpostig. Het ging niet om kinderen of pubers. Dat had ik tenminste nog begrepen. Het waren jongedames. Ze hadden in de halve minuut die ik van het tafeltje was weg gestapt het lef gevonden om zomaar ook wat te typen. Ik stond perplex. Vooral ook omdat ze het blijkbaar heel normaal vonden om dat te doen.
Er is geen drama gebeurd. Ik werd niet bestolen. De machine
ging niet stuk door hun schuld. Toch
voelde dit als een inbreuk. Alsof iemand
ongevraagd in mijn schoenen was gaan lopen. Het feit dat ze zich niet
ongemakkelijk voelden toen ik ze aansprak, bewijst toch dat ze het blijkbaar de
normaalste zaak van de wereld vonden om aan mijn spullen te zitten. Bijna had
ik hen naar hun telefoon gevraagd om daar op mijn beurt ook wat op te tikken,
maar ik ging rustig zitten en tikte aardig als ik ben zelfs voor hen een
compliment.
Het zal jullie wellicht niet verbazen dat ik na vijf uur
tikken leeggezogen naar huis reed en daar mezelf een etiket op de borst plakte
met de woorden: ‘Oorkonde voor geduldig
uithoudingsvermogen!’ De machine staat alweer in mijn kast te pronken. De complimentenmaker is succesvol opgeblonken.
(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 19/05/23)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten