Dit stukje is een bekentenis. Hoe vaak ik ook de positivo lijk te zijn, ik tel negatieve kwaliteiten: zo drink ik wel eens te veel. Of ik durf wel eens voor overlast te zorgen. Zelfs zonder alcohol. Als ik los ga, ga ik helemaal los. Ik durf wel eens onredelijk zijn en openlijk te roddelen. Soms wens ik een agressieve automobilist tegen de vangrail. Ik kan zagen tot ik blauw zie en veel te luid opgaan in het moment. Ik sorteer mijn afval soms met opzet verkeerd, omdat ik geen zin heb om bijvoorbeeld een beschimmeld potje pesto uit te scheppen. Ik durf zelfs een neuskeutel uit mijn neus halen en die dan in het geniep wegschieten. Soit: ik ben geen heilige. Wie me van dichtbij kent, kent mijn mankementen en mijn zwakke plekken. Ze zijn geen excuus. Mijn gebreken komen niet vaak tot uiting. Ik kan ze vaker wél de baas. Je zal me niet op een illegale rave vinden. Hoogstens te enthousiast dansend op een straatfeest. Je zal me ook niet vinden tussen hooligans maar heel zelden wel eens word ik openlijk kwaad op iemand die me tot in mijn ziel heeft geraakt. Misschien kost dit ontluisterend stukje me wel een pak lezers omdat ik beweer een mens te zijn met occasionele fouten.
Wat me afgelopen weken tegen de borst stuitte is dat er
blijkbaar veel mensen rondlopen die hun eigen gebreken niet erkennen en weigeren
die bluts in hun goedaardigheid te zien. Of nog herkenbaarder: ze wijzen onmiddellijk
naar een ander omdat die persoon toevallig meer opvalt met zijn ondeugden.
Alsjeblieft! Eigende je jezelf meer geld toe dan de bedoeling was en je wordt
daarop betrapt? Beken! Word je op je plaats gezet omdat je handtastelijk was?
Verontschuldig je! Maakt iemand zich kwaad omdat je hond zijn kakje op de
deurmat achterliet? Ruim op! Het maakt je niet alleen een stuk sympathieker:
het lucht uiteindelijk ook nog eens behoorlijk op. Doe het voor het knapt en
alles is verziekt.
(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 05/05/23)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten