Afgelopen weken heb ik met een steek in het hart een hoofdstuk afgesloten in mijn leven. Het was er een vol overgave waarin ik best wel uitblonk en waarin ik veel plezier heb beleefd. Niet alleen maakte ik er mijn vrienden en familie mee aan het lachen. Ook volkomen vreemden vonden het hilarisch. Ik durf toegeven dat erkenning een kick geeft. Als mensen naar je toe komen om je te complimenteren dan is dat enorm deugddoend. Zeker als je erkenning krijgt van professionals. Voor een dramaqueen als ik is een podium op zich geen hindernis maar als actrice had ik nooit fans onder mijn gelederen. Nooit eerder was er een publiek dat uit het dak ging voor mijn neus. Als slamdichteres is het me niet gelukt om – ja, echt waar – een uitzinnige vrouw in het publiek zover te krijgen dat ze zomaar haar blote borsten laat zien. Wat had er allemaal niet nog in gezeten? Frontvrouw van De Spleet. Het is mooi geweest. De redenen en over het waarom en hoe, doen er in dit stukje niet toe. Ik kan alleen zeggen dat er een grens is bereikt en een spreekwoordelijke emmer is overgelopen die niet meer kan worden geledigd.
Er kan dus binnenkort een nieuw hoofdstuk worden geschreven.
Zoals dat ook letterlijk gaat, met een vers geslepen potlood of een nieuwe pen,
zal het ongetwijfeld ook figuurlijk zo gaan. Alleen voelt het afsluiten en
starten voorlopig nog niet als soepel glad papier. Vorige week kreeg ik als bij toeval (of
niet?) van een vriend een porseleinen
notitietablet cadeau. Je kan er op schrijven met een potlood en het daarna weer
schoon vegen om weer opnieuw te beginnen. Een mooiere symboliek kan er
eigenlijk niet zijn. In het begin durfde
ik het kunstwerkje, want dat is het eigenlijk, niet aan te raken, laat staan er
op schrijven! Maar nu het hier ligt, wenkt het me en nodigt me uit naar een
spannende toekomst uit te kijken. Benieuwd naar wat ik nog zal schrijven.
(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 12/05/23)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten