TINE ZIET (354): Deadline

Als deadlinejager met een blijvende kinderlijke verwondering in me stel ik eindejaarslijstjes het liefst uit tot de avond van de allerlaatste dag van het jaar. Je kan maar nooit weten dat nét nog daarvoor een film wordt gezien die alle andere films doet vergeten of botsen op die liefde van je leven zodat je hele jaar ineens anders kleurt. Evengoed kan dan ook nog dat gevreesde deksel op je neus of een dergelijke vibratie op de schaal van Richter dat je gekochte droomhuis openscheurt. Men is vaak ongeduldig en begint na Sinterklaas al met sorteren en evalueren, alsof de hele maand er eigenlijk verder niet meer toe doet.

In mijn ervaring is het wel degelijk zo dat net die laatste weken een verschil maken. Misschien is dat zo omdat ik net dan extra gevoelig ben. Ik mag dan wel eens pretenderen dat die hele kerst- en nieuwjaarsperiode me weinig doet, er is toch wel degelijke sprake van een sentimentele en extra nostalgische stemming. De geselecteerde muziekjes worden zachter en de filmpjes meliger. Ik zoek meer de zin in de dingen en bedenk de meest beladen speeches als ik aan het afwassen ben. Met een kerstboom heeft dat weinig te betekenen. Het idee van iets af te ronden en opnieuw te beginnen. Daar draait het om.  En het samenzijn. We moeten daar niet moeilijk over doen. Ook al is dat soms gewoon in gedachten. Het feit dat ik op kerstavond bijvoorbeeld nog bij mijn moeder kan zijn is goud waard. Of er nu kroketten zijn of niet. Ze pureert me meestal met ons jaarlijkse potje manillen. Het moment dat dat niet meer kan, zal alles toch wat minder smaken.

 Nu, als er toch één ding is waar ik de wubbels van krijg deze feestperiode is het de regen. Al die nattigheid is toch overdreven. Net alsof de hemel als een ware deadlinejager denkt: “O ja, we hadden in 2022 veel te veel droogte. Laat ik het vlug nog maar eens goedmaken voor iedereen daarover gaat klagen!”

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  30/12/22)