Een ritje met de trein afgelopen weekend maakte nog eens duidelijk dat we in ons land toch zo slecht voorbereid zijn op weersveranderingen. Treinen werden bijvoorbeeld afgeschaft door problemen met de vrieskou. Meer dan vierentwintig uur reden er geen treinen tussen Menen en Poperinge door beschadiging van de bovenleiding. Het was wel degelijk koud, maar het kan nog stukken kouder. Dat belooft! Als ons degelijk spoornet nu al sputtert, hoe vergaat het ons als de klimaatschommelingen zich zoals voorspeld blijven uitbreiden? Hoe is het in godsnaam mogelijk dat we met kwalitatieve materialen en goed doordachte plannen zo weinig marge hebben?
Er zijn allerlei moderne snufjes. Elke dag is er wel ergens
een upgrade. Het item ‘weersomstandigheden de baas kunnen’ blijft fluks ter
plaatse trappelen.
Zondagavond stapte ik uit in Kortrijk. Na meer dan 6 uur
reizen, bleek al bij de eerste stap buiten het station dat alles spekglad was.
Ik zag reizigers vallen en nog eens vallen.
Zelf schuifelde ik als een gecrispeerd oud vrouwtje van fiets naar fiets
en muurtje naar muurtje tot ik ontdekte dat het stukken makkelijker wandelde op
het fietspad. Daar was wel gestrooid. Hoe was eigenlijk buitengewoon
onverantwoord dat aan een dergelijk druk station de voetgangers aan hun lot
overgelaten waren.
Dit is geen sneer naar de NMBS. Bij de Nederlandse buren
werden er ook massaal treinen afgeschaft. Mijn angst beperkt zich niet niet
exclusief tot het spoornet. Wat met onze huizen? Hoe worden die weerbaarder
tegen regen en wind? Misschien is niet verkeerd dat ingenieurs en
projectontwikkelaars zich in de zeer nabije toekomst meer laten inspireren door
de accommodatie in Siberië bijvoorbeeld. Of door de bouwplannen van de
piramides, die ondanks de hitte en de zandstormen overeind bleven. En nu we
toch bezig zijn: schoenen die zich aanpassen aan alle soorten wegdek, waar
blijven die?
(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 23/12/22)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten