Het was toch schrikken van die eerste vrieskou. Ook al was het aangekondigd. Er stond een wandeling op het programma en dan is het opeens zoeken naar die warmste jas, de nekverwarmer, het thermisch ondergoed en de wintersokken. Want waar had ik die ook alweer gelegd? De ruiten van de wagen moesten met een ijskrabber aangepakt worden. Bijgevolg was er praktische vertraging. Ook mentaal was het net alsof ik wat vast gevroren was aan mijn keukentafel en al mijn spieren voelden allemaal wat strammer. Temperaturen onder het nulpunt zorgen voor gedonder.
Het is geen toeval: volgende week start de Warmste Week. Dit
jaar met een extra trui aan binnenshuis. Er werd voor het thema ‘kansarmoede’
gekozen en voor het eerst springt ook Stad Menen met Jess FM op de kar. Men
gaat 5 dagen radio maken in het stadhuis. Hoe kou het ook is, voor veel mensen
wordt het dit jaar nog kouder. Dan doel ik nog niet louter en alleen op het
besparen op energie. Naast het feit dat een gedeelte van de bevolking
figuurlijk in de kou wordt gezet, moet ik ook bekennen dat ik het koud krijg
van het nieuws dat afgelopen dagen in de media verscheen in onze regio. Over dodelijke
wonderbonen bijvoorbeeld. Of over een kerstmarkt met een bijzonder wreed kantje.
Kansarmoede blijft daarenboven meedogenloos zijn tentakels uitslaan.
Het is misschien wishful thinking maar ik denk graag dat het
helpt: samen warme liedjes aanvragen en beluisteren. Het zich opwarmen aan
verhalen dichtbij de keukentafel. Kleine acties die in onze eigen buurt een
verschil kunnen maken. Dat problemen natuurlijk ook buiten onze eigen regio grote
proporties aannemen, dat er bijvoorbeeld meer dan één oorlog is en dat zoveel
mensen onrecht wordt aangedaan, wil ik zeker niet banaliseren. Maar als het ineens zo koud is, klopt een bonkend
hart dichtbij ons zoveel warmer. Een knuffel in gedachten, is zoveel steviger in
vertrouwde armen.
(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 16/12/22)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten