Het ziet er niet rooskleurig uit voor mij. Ook dit jaar heeft Cupido niet op mij geschoten. Alhoewel ik zaterdag tijdens het Lerarenconcert de ware liefde heb geschapen, werd ik alweer niet door zijn pijl geraakt. Er is een tijd geweest dat men mij daar vaak naar vroeg. Leerlingen en familie dan toch. Nu zijn ze op het punt gekomen dat ze er wellicht niet meer naar durven vragen. Behalve dan de jongste leerlingen. Die vragen soms eens naar mijn man, mijn kinderen of mijn lief. Ze bekijken me dan vol medelijden als ik zeg dat ik alleen een kat en heel veel vrienden heb.
De laatste tijd heb ik het er vaker over met vrijgezelle
vriendinnen. Dat ondanks het feit dat we zelfstandig, vrij en goed omgeven
zijn, we toch soms die ware liefde missen. Dat is meestal rond deze tijd van
het jaar. Niet omdat de commerce met hartjes en Valentijnsacties strooit, maar
eerder omdat er al iets van lente in de lucht hangt. Dat uit zich in
verschillende dingen om ons heen. Zo zien we opeens botjes in de tuin ontluiken
en verstokte vrijgezellen verliefd glunderen naast een vrouw op een barkruk.
Wat fleuren ze daarvan op! Daarenboven
lonken de tulpen traditioneel in de winkel. Feit is dat we ze voor onszelf
moeten kopen.
Het is ronduit schokkend te beseffen dat nergens in de
wereld de alleenstaanden zonder kinderen zo zwaar belast worden als in ons
land. In het nieuwe regeerakkoord wordt al een beetje aan ons gedacht en er
lonkt ons in de toekomst nog meer voordeel. Heeft de regering ons ook al
opgegeven? Dat we het nu zijn en betalen. Blijven we alleenstaand heel ons
leven?
(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 13/02/25)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten