Vorige week schrok ik toen ik ontdekte dat David Lynch overleden is. Voor mij was mijn eerste kennismaking met hem er door ‘The Elephant Man’. Die film greep me heel erg aan. Daarna had ik een lief dat bezeten was door Laura Palmer en zijn missie was natuurlijk om mij ook tot TwinPeaksdom te bekeren. Uren kon hij doorratelen over personages alsof het zijn vrienden waren. Hij schreef gedichten voor Laura en zette haar schepper op een voetstuk. Hoewel ik de fascinatie voor Laura Palmer overnam, zonder de serie gezien te hebben, doofde de verliefdheid voor dat eerste liefje uit maar nam ik zijn liefde voor de schepper van Palmer wel over. Als ik later die liefde aan anderen wou doorgeven, botste ik almaar op het feit dat ik net als hem maar kon blijven ratelen, maar dat ik nooit beknopt kon vertellen waarom ik door iets van hem geraakt was.
De serie heb ik ondertussen wel met de mond open uitgekeken.
Met kippenvel ontdekte ik ‘Eraserhead’. Ik liep verloren in zijn ‘Lost Highway’
en ‘Mulholland Drive’. Nooit kon ik benoemen waarover die films nu juist gingen
en telkens als ik ze opnieuw zag en me voornam om de dingen te onthouden,
verloor ik me telkens weer in een ander beeld of een andere sfeer. Net zoals ik
mijn dromen ook nooit helemaal kan vertellen zonder dingen weg te laten of toe
te voegen.
Afgelopen weekend keek ik nog eens naar ‘Lost Highway’ en
het overkwam me weer: ik verloor me opnieuw en bleek praktisch de hele film
vergeten. Lynch kon als geen ander dromen scheppen waarin ik graag vertoef. Wie
wil ze eens wakker met mij delen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten