Eerder schreef ik al over het belang van bordjes. Zo kan ik er bijvoorbeeld niet bij dat men wandelroutes promoot waarvan de borden niet gecheckt zijn. Het is niet aan mij besteed om met een kaart of met mijn smartphone in de hand te ontspannen: liever kijk ik om me heen. Dus kies ik doelbewust voor uitgestippelde wandelroutes met bordjes. Met alle gevolgen van dien: soms merk ik ze niet op. Zeker niet als er enkele ontbreken. Ik kan dan best moedeloos worden. Zo missen er toch een paar in Lauwe bij het Kortewagenpad en duurde het even voor we op de juiste wagen zaten. Jammer. Eens richting Preshoekwegel zaten we eindelijk goed en vonden het een prachtige route!
Later bezocht ik de verrassende expo ‘City Trip’ in CC De
Steiger. Daar werd ook een bordje gemist.
Verbouwereerd zagen we hoe een bezoekster op een kunstwerk ging zitten
om naar een filmpje te kijken en dat ze zich even later ook aan het kunstwerk
omhoog hees. In shock konden we niets uitbrengen. Wie doet dat nu? Had een
bordje met ‘Verboden op de kunstwerken te gaan zitten?’ geholpen? We weten het niet. Maar we hadden
in onze verstomming kunnen wijzen.
Nog later las ik op social media verontwaardiging over een
reportage van de RTBF over Houthulst. Enkele aandachtige kijkers hadden Menen
herkend als achtergrond. Hoe was het nu in godsnaam mogelijk dat de journaliste
Houthulst verwarde met Menen? Er staan toch genoeg borden? Ik polste even
voorzichtig op Twitter bij een redactrice.
Ze viel uit de lucht en sprak onmiddellijk het persteam aan. Ziehier hun
uitleg: blijkbaar waren ze in alle haast
op weg naar Houthulst, maar ze moesten de deadline voor het middagjournaal live
halen ergens onderweg. Dus stopten ze dan maar toevallig in Menen.
Wat krijgen we nog op ons bord? Of niet? De tijd zal het ons
leren. Maar een citytrip naar onze stad is de moeite voor wie naast de bordjes
kan lezen.
(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 22/01/21)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten