Hopelijk hebben jullie het niet aan de lijve ondervonden:
vorige week werden we wakker in een wereld waarin de noodnummers enkele uren
niet bereikbaar waren. Er waren alternatieve nummers die we konden gebruiken,
maar in geval van nood kijk je niet eerst op internet om te zien of de
noodnummers nog wel werken… Ook al
gebruik ik die nummers eigenlijk amper, het voelde voor mij beangstigend te
beseffen dat de hulplijnen zelf in nood waren. De overdaad aan fantasie in mijn
hoofd bedacht zelfs dat dit een ideaal gegeven zou zijn in een serie of in een
film. Net als door een toevallige gifwolk of sabotage in een kerncentrale kan
zoiets het hele land lam leggen. Zeker als er op dat moment extra veel
ongevallen zouden gebeuren door de eerste echte vrieskou. Gelukkig is mijn
verbeelding vaak heftiger dan de realiteit. De storing werd snel opgelost en ik
hoorde geen noemenswaardige gevolgen van de panne.
Het is goed een vangnet onder je te weten. Een eenvoudig
nummer binnen handbereik. Wat een ware
opluchting te beseffen dat er iets is dat je kan ondersteunen mocht je ooit wat
ergs overkomen. Al hoop je natuurlijk
nooit beroep op dat vangnet te hoeven doen. We leven gelukkig in een land met
veel soorten instanties die ons hulp kunnen bieden. We zijn ons daar niet
altijd van bewust. Het zijn er echt veel! Soms moeten we zelfs naar bepaalde
instanties stappen om advies te krijgen over de instanties die ons dan weer
verder kunnen helpen.
Soms heb ik heimwee naar die zorgeloze tijd waarin ik
geloofde dat een boodschap in een fles of een paar keer wapperen in een grote
kampvuurvlam voldoende was om gered te worden door een bink die er altijd
fantastisch uit zie in hoge nood. Het mag dan wel ontzettend naïef zijn
geweest, het geloof was groter dan het vertrouwen nu. Want hoe licht ik ook
mentaal mag lijken, wie vangt mij op als ik eens onverwacht naar beneden stort?
(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 15/01/21)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten