Op de allerlaatste dag van het jaar mocht ik aan de levende lijve ondervinden hoe een lekke fietsband soms niet meer op te pompen is. Puffend met de fietspomp in de hand vond ik de symboliek eigenlijk wel treffend. Hoe toevallig kan toeval zijn? Alsof mijn fiets enige notie heeft van een kalender.
De dag nadien vond ik de symboliek iets minder mooi toen ik mijn auto niet meer kon starten wegens een lege autobatterij. Daar sta je dan op de eerste dag van het nieuwe jaar op de pechverhelping te wachten. Ingeduffeld met sjaal, muts en mondmasker op wacht in een straat vol hondenpoep. De ironie bestond er trouwens ook in dat mijn contract met desbetreffende pechverhelping eigenlijk de dag daarvoor was verlopen. Ik beloofde de man bij aankomst dus plechtig mijn hernieuwde lidmaatschap te betalen. Als ik erover nadenk, kon het beeld eigenlijk niet treffender zijn. We wachten allemaal op die volle batterij en die volle banden om er weer stevig tegen aan te gaan, maar eigenlijk voelen we ons in de kou gezet en hebben we het allemaal zo zwaar gehad.
Nu ik wil niet zeuren en klagen, want dat is intussen al bewezen: het helpt geen steek, dus energie hieraan verspillen is overbodig. Ik wil hierbij een lans breken voor wie die leegte weer kan opvullen. In mijn bijzonder pietluttige anekdote was de man die mijn autobatterij weer kwam opladen ook gewoon aan het werk op Nieuwjaarsdag. Hij was best wat olijk, deelde mijn humor in de benarde situatie en werd daarna alweer opgeroepen naar een ander staaltje domme pech. Ook wie mijn fietsband in de zeer nabije toekomst zal herstellen zal dat gewoon met vlotheid doen zodat ik weer kan hobbelen over de wegen. Maar bovenal een lans voor wie de leegte die niet zo letterlijk is, vult. Het zijn eenvoudige daden die een mentale batterij weer kunnen opladen. Het zijn simpele gebaren die weer een beetje moed inblazen.
Hou vol!
(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 08/01/21)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten