Is het jullie ook opgevallen dat er vorige week veel aandacht werd geschonken aan de woorden van een tweeëntwintigjarig meisje uit Amerika in een gele jas? Naast het beeld van Bernie in zijn aandoenlijke wanten, een van de frappantste beelden uit de inauguratie van de nieuwe Amerikaanse president Biden. Zoek het gerust eens op! Mij deed het alvast veel plezier dat er ineens zoveel belangstelling was voor poëzie. Want dat was het dus wat Amanda Gorman liet horen. De jonge slamdichteres gooide hoge ogen met haar gedicht en performance. Ze richtte zich daarin niet alleen tot de president en haar land, maar ook tot de hele wereld. De hoopvolle en opzwepende tekst kwam op een perfect moment en werd in geen tijd massaal gedeeld, vertaald en geanalyseerd en diende al als inspiratiebron in gedichten van anderen. Hiermee is bewezen dat poëzie ook een vorm van virus is dat aanstekelijk kan zijn.
Het is een extra
fijne gedachte nu de Poëzieweek is gestart. Voor veel mensen is het woord
‘gedicht’ voor eeuwig gelinkt aan een duf versje op de trede vooraan in de
klas. Uit het hoofd en zonder fout. Ook ik kan nog rijmpjes vissen in gedachten
uit mijn schooltijd. Er is een titel en een buiging. Een tekst soms die
dreunt. Herinneren jullie nog flarden op
die trede? Haal ze eens van onder dat stof. Hoe onbenullig het ook soms kan
lijken, misschien biedt het iets als glimlach of wie weet zelfs troost. Dat is
het mooie: wat poëzie vooral is, is wat er na dat lezen plakken blijft.
Laten we wat aan
de ribben kleefde, delen. Meer dan ooit hebben we nood aan mooie woorden. Want
onze eigen woorden raken stilaan op. In tijden waarin we stug ons ongeduld
verliezen en stilaan hoop zien slinken, mogen we de kracht van woorden van een
ander niet onderschatten. Wees niet bang en laat je af en toe bewust besmetten!
Soms verdacht eenvoudig. Soms toch onderhuids. Wat dan raakt, is ongetwijfeld
poëzie!
(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 29/01/21)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten