Daarnet zag ik de kersttoespraak van Danny van Circus Ronaldo. Hij spreekt een lege theaterzaal toe en heeft het over gemis, dat nu zoveel dingen in het donker gebeuren en hij eindigt met: “Tot in het licht!”.
Het raakt me.
Niet alleen omdat ik dat podium mis. Zijn speech is rekbaar tot naast de
toestand waarin cultuur tout court zich bevindt. Veel dingen in ons leven
zitten nu in het donker. Mooie dingen. Er zijn relaties ontstaan, baby’s, oude liefdes die weer opflakkerden,
fantastische projecten die nog niet te zien zijn voor de wereld, maar slechts
in eigen bubbelkring oplichten. Het zijn dingen die nu op eigen tempo kunnen
opbloeien en des te mooier zullen glimmen als het licht weer aan mag. Of toch weer uitdoven zonder veel trammelant.
Anderzijds is er
ook veel verdriet en angst in dat donker. Omdat we mensen niet zien, zien we
hun donkere gedachten niet. Wat je anders ziet in een blik of hoort in een zucht
wordt nu in een mondmasker of in afwezigheid gesmoord. Met een elleboog wordt niet
getroost. Geen enkele zakdoek ondanks zijn absorptievermogen dept tranen op
anderhalve meter. Veel mensen zwelgen bijgevolg in dat duister omdat ze niet
worden gehoord.
Zelf gruwelde ik lang
bij het idee om mijn huis van een kerstjasje te voorzien. Waarom zou ik mijn
huis gezellig maken als ik vooral alleen zal feesten? Feesten gaat toch om een
samen. Niet om slingers? Ook mijn moeder zag lang geen reden tot vieren. Ze ging
dit weekend overstag en pakte de kerstdoos uit. Vandaag ook ik. Licht maakt
licht.
(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 24/12/20)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten