Allerheiligen

Ze wachtte het moment af. Het perfecte moment.

Het is zondagnamiddag drie uur. En het regent nogal fel.
Ze vertrekt zonder paraplu maar met hoedje naar haar doden.
Inclusief een kleurige sjaal. Maar vooral de hoed is van belang.
Net wat ze dacht: een paar paraplu's, maar verder niets.
Ze begroet de uitgeregende kerkhofman. Eens de voet op kerkhofgrond groet ze de doden.

Elk jaar stapt ze resoluut naar de laatste gang van het oude gedeelte. Daar is het eerste graf van bekenden. Maar dit jaar wil ze geen bloemen...
Net als ze oog in oog met haar grootouders staat, wordt het startschot gegeven: een troep ganzen vliegt over en een goudgeel blad valt op de grond. Snel kijkt ze of er niemand aan komt. Ze gaat door de knieën en neemt het hoedje van haar hoofd: "Mag ik deze dans van jullie?" Allebei staan ze verbaasd op. Hun jongste kleindochter neuriet hoorbaar Dance me to the end of love van Leonard Cohen en neemt ze stevig vast. Waardig kruipen ze even later onder hun steen.

Dan gaat ze rij voor rij de zerken af en bij iedereen die ze op de foto herkent, doet ze het hetzelfde: een dodendansje in de regen. Niemand merkt het met dit weer op: men loopt snel met paraplu naar welgeteld één grafsteen en verdwijnt dan maar snel weer naar een warme plek.

Alleen de kerkhofman haalt statig zijn kepie van zijn hoofd, als ze een hele tijd later met platgewalst hoedje voorbij komt. Maar zij zegt: "Nee bedankt, vandaag dans ik slechts met de doden..."

(hier vind je een verslag van haar vorige bezoek)