Zonder woord trok ze hem aan:
haar blauwe jurk.
Het begon met lichte blauwe wolken.
Uit die wolk: één druppel regen.
Verdacht omdat de kleur iets anders was.
Toen begon het krassen.
Van her en der verschenen ruwe vegen.
Gumden haar hele borstkas leeg en leger
tot zelfs haar bot erin als stof verdween.
Dan de vrees om nooit meer wat te voelen
De angst om nooit meer dan niets te zijn.
Het verven van haar witte kromme tenen.
Het lakken van haar korte lompe benen.
Het spatten van haar lege plompe lijf.
De jurk werd tot aan haar keel geweven.
Haar hoofd hing bleek te kijk.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
-
Laten we het eens over de olifant in de kamer hebben. Ja, ik weeg teveel. Dat er in mijn medisch dossier 'obees' staat, dat ik daard... -
Toen ik twaalf jaar geleden naar deze stad verhuisde, verklaarden mijn familie en vrienden me gek. Ze dachten toen al dat ik naar de margin...
-
Afgelopen week vertoefde ik in mijn eentje in Krakau. Hier een eerlijk reisverslag. waarin natuurlijk niet tot in alle details zal worden g...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten