‘Crisis’ is een woord dat altijd al als een zwaard van Damocles boven hoofden hangt. De laatste weken bij almaar meer. Ook ik moet toegeven dat ik het meer en meer in het vizier krijg. De schrik slaat me om het hart en in de portemonnee. Daar zit ik nu in mijn nieuwe gezellige thuis. Met drie truien boven elkaar kan ik het nog enkele weken vrolijk uitzingen. Het is mogelijk. Ik heb tenminste een dak en water en licht. Charmant bij elkaar gesprokkeld meubilair. De koelkast steeds leger, maar er is toch nog brood. Er is thee bij de vleet. Soep en kaarsen verwarmen ook. Ik ben bereid om samen met anderen door hetzelfde stof te bijten. Er is toch een ‘samen’? Er zijn daarenboven mensen die al jaren zo leven.
Voor anderen, net
als ik, begint het nog maar pas. Alleenstaand. Zonder kinderen. Vaste job. Goed
loon. Nooit erg veel luxe maar ook zeker
nooit een tekort. En dan komt de dag dat je dat zwaard ziet bengelen. Bij de
kassa in het warenhuis. Bij het ontsteken van iets evident als een
verwarmingstoestel. Besparen op doorspoelen van de wc. Nee durven zeggen als
men mij vraagt om iets te gaan eten of drinken. Met schaamrood moeten toegeven
dat het niet lukt omdat het niet past in het budget.
Het is eigenlijk uitermate
wraakroepend. Net als zoveel anderen deed ik mijn best. Te werken, te sparen
maar ook bij te dragen aan de economie. Een economie die zoveel mensen nu
dreigt te verpletteren. Ik voel me gestraft omdat ik uiteindelijk alleen
achterbleef. Ik voel me gepakt omdat ik meende dat het mij nooit zou overkomen.
Zomaar ineens. Al wisten we het al lang.
Toch is het een
feit dat veel mensen het zwaard nooit te zien zullen krijgen. Ik gun het hen
van harte. Er is hoop dat ze hun verwarming wat hoger draaien voor de buren.
Dat ze uitnodigingen sturen om eens een glas te komen drinken. Of dat ze eens
vragen hoe het nu is te leven met dat ding van Damocles.
(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 23/09/22)
1 opmerking:
Dag Tine,
Ik zeg het. Ik hou erg van uw rechtoe rechtaan stijl. De situaties die je beschrijft komen hard binnen. Misschien ook omwille van hun herkenbaarheid? Waar en wanneer is het zo fout kunnen lopen? Kijk, de eyeopener voor mezelf was hoe Professor Etienne Vermeersch ons heeft willen wakker schudden. Gij doet dat goed, hoe je in de verf zet, op welke manier we er het beste kunnen van maken. Energie, vlees, vliegreizen, suv' s, ... daar kunnen we alvast voor onszelf liever beginnen uitmaken hoe we hier tegen aankijken. Liefst zonder da schoap van een Moeder Therera erbij te halen. Het ligt aan ons. We kunnen het halen. Maar elke dag telt. Zo jammerlijk affreus simpel is het. grts
Een reactie posten