‘Here come’s the rain again’ van Eurythmics dendert door mijn hoofd terwijl mijn vingers op het klavier tokkelen en de regen van de stortbui van gisterenavond op droogt. Het is een torenhoog cliché maar mijn humeur is stukken minder opgeruimd. Om maar niet te zeggen dat ik best wat chagrijnigheid in het lijf heb. Dat ik daar niet de enige in ben, is wellicht een feit. Gisteren viel het me op dat de vrouw achter de toonbank niet eens een glimlach over haar lippen geperst kreeg, toen ik twee broden bij haar bestelde. Volgens mij liep het fout toen ik een volkoren brood bestelde, terwijl ik volgens haar met mijn eigen ogen had moeten zien dat de kleine volkoren broden op waren. “Oei, verkeerd gezien!” stamelde ik beduusd. Nu ja, zelf liep ik ook te foeteren omdat ik enkele uren daarvoor verdwaalde in een wegomleiding. Blijkbaar had ik ook die bordjes niet goed gezien. Een bezoek aan de oogarts dringt zich misschien op. Wat zeker vast staat is dat nu de zon op haar beurt op vakantie is vertrokken, het slechte humeur her en der de kop op steekt. Bizar toch eigenlijk? Snakken wij samen met de natuur niet al weken massaal naar een plensbui? Nu het in overdaad zover is, is onze emmer verrassend genoeg snel vol.
Alhoewel. Gisterenavond zag ik na twee maanden enkele van
mijn oudste leerlingen kletsnat terug. De ene bijna vloeibaar geworden met een
simpel haastig plastic jasje over zich getrokken. Het water in zijn ‘kazakken’
stroomde over. De andere was zonder succes over een aantal grote plassen
gesprongen. Nog een andere druppelde zichzelf bij elkaar. Zelf was ik ook
doorweekt door een eenvoudig sprintje naar de overkant. We zagen elkaar en
stroomden samen tot een lachbui. Voor die ene keer tenminste. Wekelijks een
schooljaar lang, zeg nu zelf, zou zelfs voor de grote optimisten teveel van het
goede zijn. Te nat is te nat voor zelfs het fleurigste tapijt.
(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 09/09/22)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten