Voor sommigen is het in de loop van al die maanden een handig lapje geworden waardoor je je minder hoeft te schamen voor gebit, pukkels, beugel, onderkinnen. Ook was het handig om eventuele gniffels achter te verbergen, ongegeneerd te geeuwen. Wat nu gedaan met al die ongewenste schroom?
In de loop van deze herfst wil ik me engageren tot het volgende: verklap mij je grootste schaamlapje. In alle vertrouwen, dat beloof ik plechtig, zal ik er een verhaaltje over schrijven en het bij je thuis komen voorlezen. Op die manier neem ik eigenlijk de rol van mondmasker over en absorbeer de grootste gêne.
Bij je thuis? Ja! Er is genoeg digitaal en van op een afstandje gezwaaid en verteld! Face to face! Ook omdat ik er deze keer wél iets voor in de plaats durf te vragen. Iets wat enkel lijfelijk kan. Ik moet me zelfs verstouten om het te vragen. Mijn wens: vraag me voor minstens één dansje naar keuze ten dans. Zonder camera en zonder pottenkijkers. Dat moet je mij dan wel in wederdienst beloven. Want inmiddels is het zo lang geleden dat ik niet in mijn eentje danste, dat ik me werkelijk zal schamen als het toch weer eens zal gebeuren zo'n pas de deux en plein public. En dat willen we toch niet?
Deze actie is geldig tot het wintert.
Jullie weten me te vinden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten