Toen ik daarnet thuis kwam van een deugddoende wandeling in het Preshoekbos, stopte een jonge man zijn auto en stapte zelfverzekerd mijn richting uit. Uiteindelijk gaf hij me zelfs zijn kaartje. Heel even voelde ik me uitverkoren in een film met happy end. Tot ik besefte dat hij als makelaar niet op mij uit was, maar op mijn huis. Ook goed, dacht ik net te laat. Mijn huis moet ik toch ooit wel kwijt. Mezelf liever nu nog niet meteen. Er valt in dit leven nog zoveel te fantaseren over mannen die me in een of andere hartstochtelijke opwelling hun kaartje overhandigen bijvoorbeeld. Al is dat helemaal niet meer van deze tijd. De enige kaartjes die me nu nog meestal bereiken, zijn die exemplaren die mijn auto beloven te kopen. Alsof het in dit leven zo makkelijk gaat om spullen te verkopen.
Het is een stiel apart. Zelf slaag ik er niet zo goed in om
wat dan ook van mezelf van de hand te doen. Daar ben ik gelukkig lang niet de
enige in. Laatst kreeg ik nog een brief
in mijn bus die me een geloof als een huidcrème probeerde aan te smeren. Met
een aanlokkelijk flyertje en een
handgeschreven enveloppe. Zou dat
eigenlijk daadwerkelijk kunnen werken? Zouden er écht mensen zijn die na het ontvangen van
zo’n brief over een andere god gaan nadenken? Wellicht wel. Wat heeft het
anders voor zin?
In mijn bescheiden ervaring vind je nooit wat je nodig hebt
zomaar anoniem in je brievenbus of tussen je ruitenwisser van je wagen. Het
staat normaal ook niet zomaar onaangekondigd op je stoep. Nee: om te vinden
moet je zelf gaan zoeken en vergelijken. Of gewoon heel goed kijken. Een
simpele blik kan je enorm verrijken. We verleren het beetje bij beetje vind ik.
Zo zoeken veel vrienden een restaurant
aan de hand van de recensies op het web, terwijl ik liever passeer, kijk en
ruik. Op goed geluk. Al gaat dat niet altijd zoals het moet. Soms zijn
zintuiglijke receptoren ook een enkel keertje stuk.
(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 01/10/21)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten