Afgelopen week heb ik mezelf een paar rake schoppen toegediend. Nu het ‘gewone’ leven weer zo normaal begint te worden, betrapte ik er mezelf op dat ik opeens een druk voel om alles weer snel snel te moeten doen. Zo heb ik plannen om mijn werkkamer wat gezelliger te maken met een extra zeteltje, een leeslamp en een platenspeler met een bak vol plaatjes. Na een slechte nacht vond ik mezelf al op allerlei sites zoeken naar nieuwigheden. Alsof ik vergeten was dat ik ooit zorgvuldig moest sparen voor nieuwe cd’s en tickets om naar een fuif te kunnen. Ik voelde een druk om die werkkamer zo snel mogelijk om te bouwen. Tegelijk bedacht ik wat ik nog allemaal moest doen voor de vergadering later die week. En dat ik toch dringend wat beter hoor te fluoresceren als ik ’s avonds na het werk naar huis fiets. Oh ja, en ook af en toe eens immosites checken op je weer maar nooit. Er moeten ook nog een stapel kleren naar de kringloopwinkel. Opeens besefte ik het: “Nee! Zo gaan we het niet doen, Tine! We gaan niet terug naar voorheen!”
Ok. De nostalgie van de kroketten vorige week mag gerust de
nostalgie van plaatjes worden. Dat hunkeren naar simpele dingen uit het
verleden hoort bij mij nu eenmaal bij de herfst of mijn leven tout court. Maar
die druk om meteen te moeten kopen, om zoveel mogelijk te kunnen doen in één
uur,… die kan ik eigenlijk missen als kiespijn. Daarenboven leert de
actualiteit me dat ik dringend meer moet sparen voor alle extra kosten die me
straks boven mijn hoofd hangen. Ervaring leert me trouwens ook dat de tijd
vliegt en dat we ondanks alle snufjes en uitvindingen toch maar één leven
hebben en dat me dat me wel wat waard is.
Dus als die kamer volgende week nog niet gezelliger is wat
dan nog? Die kleerkast geraakt ooit wel opgeruimd. Vandaag nog even niet. Want
het is vergadering, weet je wel? Wat moest ik daar ook weer allemaal voor doen?
(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 15/10/21)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten