Vorig weekend is het eindelijk nog eens van gekomen om met ons vijven te gaan eten. Al een heel decennia proberen we toch op bepaalde verjaardagen samen te komen met ons gezin van weleer. Zonder schone zus, schoonbroer en kinderen. Niet om te roddelen of omdat we de ‘aanhang’ niet leuk vinden. Gewoon als vanouds met moeder, broers en zussen aan één tafel. Ook al zitten we inmiddels allemaal op een andere stoel, het heeft iets vertrouwelijks om net als vroeger samen te eten. Dat onze moeder ons verbindt samen met dat gemis om een vader die er niet meer is, is natuurlijk een feit. Deze keer was het misschien net iets intenser. Er is in een jaar tijd dan ook heel wat gebeurd.
We zaten aan een ronde tafel en net als vroeger waren we
bijna allemaal te laat. Al had dat vooral te maken met de gekozen locatie.
Niemand van ons was er al eerder geweest: we moesten tussen de rukwinden en
stortregen door nog zoeken in een buurt die ons niet meer vertrouwd was. Mijn
moeder en ik hadden pech: we liepen het meest verkeerd. We hielden ons dapper
vast aan onze paraplu en voelden de diepte van enkele regenplassen. Maar we
kwamen niet als laatste aan.
In een nostalgische bui vroeg ik als enige het ene gerecht
dat met aardappelkroketten werd geserveerd omdat me dat toch altijd aan de wat
chiquere familiefeesten doet denken. Mijn broers grabbelden elk een kroket uit
mijn schaaltje. Dat was niet erg: er was nog steeds kroket genoeg voor mij
alleen. Zo’n restaurant was het gelukkig wel. In het verleden werd ik al vaker
bedrogen door een portie kroketten. Alsof vier miezerige nootjes genoeg zijn om
mij onder te dompelen in die nostalgie van jubilea en communies! Nee, als je
moet beknibbelen op puree en paneermeel, serveer het dan niet!
Daar zaten we op ons best. Gniffelend om wat er werd gezegd.
Ik durf het bijna niet te schrijven. Natuurlijk doe ik het toch. We waren bijna
koket.
(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 08/10/21)
1 opmerking:
Een reactie posten