TINE ZIET (212): Zien

Er was een tijd, nog niet zolang geleden, waarin ik gruwelde van videogesprekjes. Dat komt wellicht omdat ik een datingsiteverleden heb, waarin de vraag “zullen we de camera inschakelen?” blijkbaar gelijk stond met één of ander oneerbaar voorstel. Inmiddels is het op zeer korte termijn en wellicht ook noodgedwongen één van mijn favoriete bezigheden geworden. Meer zelfs: het kan me echt wel ontroeren als ik opeens een leerling, een collega, een vriend of vriendin zie!

In het begin lette ik nog op: ik zorgde voor een opgeruimde achtergrond en ik besteedde aandacht aan mijn uiterlijk alvorens ik een dergelijk gesprek aanvaardde. Nu zit ik in de fase waarin het me eigenlijk niet zo veel kan schelen omdat de functie wel heel erg vertrouwd begint te worden. Daarin schuilt natuurlijk een gevaar: schroom is toch een filter die noodzakelijk blijft als je je met je camera blootgeeft.

Ik bedacht het toen ik mezelf bij het dagelijks telefoongesprek met mijn moeder hoorde zeggen: “Als je wat hoort: ik zit gewoon op het toilet.” In dit geval was er gelukkig geen camera ingeschakeld maar het automatisme waarmee ik nu een videogesprek aanvat, belooft me toch wat gênante momenten op te leveren.

Ook de effectjes die mogelijk zijn bij bepaalde appjes, leken me heel lang puberaal. Kinderachtig zelfs. Het leek me idioot om me als volwassen mens in een echte conversatie konijnenoren aan te meten en mijn ogen te laten uitpuilen. Inmiddels ben ik in die fase waarin ik mijn vrienden al durf te begroeten met een hond als kapsel of met bloed dat uit mijn ogen stroomt. Al was het maar omdat het voor een breuk zorgt in de dag. Een breuk van het lachen. Het blijft zo belangrijk.

De kans zit er natuurlijk dik in dat ik ooit weer gruwel bij het idee van een videoconversatie. Probleem is dat er gegarandeerd fotografisch of zelfs filmisch bewijs zal zijn van mijn huidige gewaagde exploten. Neem die dan gerust met een korreltje zout. Nood breekt wet. Gezien worden en mogen kijken: het doet echt wel deugd.

(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 27/03/20)