TINE ZIET (67): Samen

Vorige week dinsdag belandde ik per ongeluk in de eerste voorronde van het Eurosongfestival. Niet op het podium wel te verstaan. Veilig en hoog op een barkruk. Vrij om alle commentaar te geven die ik wou. Als kind vond ik dit festival iets om naar uit te kijken. Samen met het gezin rond een grote kom chips en frisdrankjes pronostiekjes maken. Hardop lachen met te dikke mannen die door een hoepeltje kropen. Gniffelen om een jurk die meer op een gordijn leek. Zonder gezin vond ik er niets aan. Dinsdag hervond ik dus per toeval hoe fijn het was om er nog eens in groep naar te kijken. De commentaren floepten van de ene kant van de toog naar de andere. Heerlijk hoe ‘een samen’ zoveel meer kan zijn.

Later die week was ik in een kerk om afscheid te nemen. Ik moest rechtstaan, want alle stoelen waren bezet. Dat is geen ramp. Hoe meer mensen, hoe meer troost voor wie achterblijft. Verdriet wordt lichter als je het kan delen.

Zondag zat ik aan een tafeltje om de bezoekers van een beeldententoonstelling in een beeldschone tuin welkom te heten. De zon en vooral het aantal mensen dat de expo bezocht, werkten als een magneet. Voorbijgangers zien groepjes naar binnen- en buitenstappen en denken: ‘Hé, daar is wat te doen!  Gaan we ook eens kijken?’ Met een samen bereik je nog meer samen.

Toch hou ik er niet altijd van. Als je de hele dag alleen bent, moet je soms weer wennen aan een feest in een volle huiskamer waar je amper iemand kent. Of aan een volle kroeg waar je dan één specifiek persoon moet zoeken. Natuurlijk went dat snel. Het is verrassend hoe snel een samen wordt gevormd en uiteindelijk ook even snel wordt ontbonden tot elk een eigen weg. Maar dat er zoveel mogelijkheid is tot een samen, maakt veel momenten zoveel sterker.

(verschenen als column in de De Weekbode / De Leie op 19/05/17)