Het avontuur van de majorettes kent een ongekend succes. De boekingen stromen binnen. En raad eens: ik vind het heerlijk! Vandaag werden we op een podium gedropt. Met wel meer dan dertig spots op ons gericht en meer dan twee honderd paar ogen. En toen dacht ik: ik doe het gewoon. Ik tilde gewoon mijn hele jurkje omhoog en toonde mijn billen alsof de doodnormaalste zaak van de wereld was.
Het meisje heeft een lijf. Dat is een onontkenbaar feit. Een lijf waarin ze vaak verdwijnt. Omdat dat al van voor de geboorte was bepaald: een lichaam is een altaar waar je je altijd voor moet schamen. Ze bedenkt vaak dat ze met een grote dosis schaamte is verwekt. Met praktisch alle kleren nog aan. Met blinddoek. Onder de zwaarte van een laken. Al weet ze eigenlijk wel zeker dat het niet zo was. Ze is het product van een warme zomer. Maar het lijkt zo'n mooi excuus voor alle blos die uit haar lijf is weggelopen.
Zal ik dit nog doen? Dat is moeilijk te voorspellen, maar ik gok op nog veel JA's.
Meer info over deze rubriek? Klik hier.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
TINE ZIET (420): Belofte
Sinds ik in een interview heb verklapt dat ik aan het roman werk, krijg ik af en toe eens de vraag of het nu al wat wordt. Ik moet dan eerl...
-
Omdat enkele vrienden met hun band NeXt op Ratrock optraden, besloot ik nog eens mijn bottines en netkousen uit de kast te halen en me naar ...
-
Toen ik twaalf jaar geleden naar deze stad verhuisde, verklaarden mijn familie en vrienden me gek. Ze dachten toen al dat ik naar de margin...
-
In mijn klassen heb ik een erg mondige leerling die er erg trots op is dat zijn vader in een ambachtelijke slagerij werkt. Elke les wordt we...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten