Ooit (12)

Ooit was ik het zat van vlees en bloed te zijn. Waarom was ik niet gemaakt uit wolken? Was ik maar een mens gemaakt uit droom en lucht. Opgestegen uit een mond die lag te slapen. Ontsnapt aan een oor in rust. Wie me zag, hervond de adem. Wie me raakte, tastte naar eigen huid.

Ik oefende in zweven en verplichtte mezelf tot verdwijnen af en toe. Het oplossen in het niets was in die dagen één mijner specialiteiten. Vrij eenvoudig was dat in die tijd. De ogen sluiten en denken: "Weg." Na een seconde was ik inderdaad verdwenen. Met slechts één zucht nam ik de benen.

Het werd een heerlijke tijd waarin er opmerkelijk veel werd gevlogen. Gevallen ook. Dat moet ook worden gezegd. Want zo snel als ik verdween, zo kwam ik ook weer terug. Op hard asfalt soms. Mijn blauwe plekken waren talrijk, maar pijn voelde ik niet: ik zat nog met mijn hoofd boven en zit pijn niet meestal tussen de oren?

Zoals dat altijd zal gaan, kwam er opeens een dag. Die dag waarop alles anders werd. Er is geen verhaal zonder zo'n dag. Dat voelt elke lezer al bij de eerste zin. Maar wie het overkomt, is verbaasd, valt letterlijk uit de lucht. Ik bevond me die dag ergens ter hoogte van een kleine wolkenkrabber. Onder mijn voeten zag ik opeens de aarde openbreken. Ik schrok zo hard dat ik vergat te zweven. Met mijn hele plompe lijf viel ik in die onverwachte verse barst in de wereld. Omdat ik zelfs tussen m'n oorschelpen schrok, voelde ik voor het eerst de plof, de knal, de val. Het duurde dagen voordat ik weer op beide voeten op de grond stond. Van de kaart. Maar vanaf dit moment zou het me natuurlijk dikwijls zo vergaan.

En dan komt onvermijdelijk die dag dat je beslist om toch liever vlees en bloed te zijn. Je verleert het fladderen. Gelooft steeds minder in een wolk. Totdat je - totaal onverwacht - op één gezeten, bedenkt: "Zat ik hier niet eerder?" en met een snik verdwijnt. Tot nu. Tot nooit.