Onhebbelijkheid kruipt soms waar het niet gaan kan. Zo betrapte ik mezelf afgelopen dagen meermaals op een botte opmerking of een uitval. Dat simpelweg omdat mijn bobijntje weer aardig volgelopen is en dat het dringend tijd is voor ontlading. Met 15 dagen vakantie voor de neus, komt die opportuniteit toch heerlijk dichtbij. Ook de aanblik op de lente zorgt voor een milder gevoel. Waarom neem ik zoveel hooi op mijn vork?
Ik voel dat al ik tranen in mijn ogen krijg bij het minste
beetje pech. Het doosje blauwe bessen dat dan opeens uit mijn handen springt,
bijvoorbeeld. Tijdens het oprapen van elke bes, kan ik wel huilen. Alsof fruit
me emotioneel maakt of het bukken… Nee, dan denk ik: “Op tijd gaan slapen. Wandelen. Meer water drinken.
Extra vitamines. Meer vrije dagen!”
Als ik naar mijn omgeving kijk, merk ik eigenlijk dat het
niet alleen aan mij ligt. Er is een algemene tendens waar te nemen. Ongeacht
het formaat van die bobijntjes en hoeveelheden hooi op de vork, geraken zoveel
mensen op. Van andere stukjes fruit. Van voetbaluitslagen. Files. Een
opgestoken middelvinger. Van boormachines in de buurt. We gaan op en op en op
en lezen bijgevolg bijvoorbeeld berichten helemaal verkeerd, blazen muren op of
foeteren in het verkeer. Hoe laten we het toch in godsnaam zover komen?
De wereld draait al uit zichzelf. Op sommige plaatsen draait
die wereld zelfs helemaal door. Wij tollen al te vaak om eigen as en missen bijgevolg
draaierig waar het echt om draait.
(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 03/04/25)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten