Nu de paashaas weer uit de etalages is gesprongen en de voorraadkasten van een gemiddeld huisgezin weer een hamstervoorraad chocolade hebben verzameld, is het ongeduldig wachten op de zomer. Er zijn alweer volop festivals. Zo konden we afgelopen weekend kiezen voor Jiggy Jiggy Open Air in eigen stad of we konden met de trein naar Ieper gaan voor Gevleugelde Stad. Of wie het sportiever wou, reisde even naar de supportersstroken van het wielerfestival dat de kasseien in Roubaix extra laat blinken. Keuze zat! Als er geld is natuurlijk. Want zelfs een gratis festival kost centen. Is het niet het vervoer naar de plek, is het toch de consumpties ter plaatse. Dat hebben we er wel voor over. Weg kost geld en we kozen voor Ieper.
Zaterdag was dat.
Binnenprogramma. We moesten van tent tot tent. Het was het pas op een terrasje
dat mijn gezelschap opeens bemerkte dat er een koorddanser over de koord liep
dat gespannen was tussen het belfort en de Sint-Jacobskerk. Dat het om een
verschillende koorddansers ging, kon je van op het terras niet zien. Blijkbaar
betrof een koorddansgroep die een record vestigde door de langste afstand ooit
tussen twee Belgische gebouwen te overbruggen. Het was al buitengewoon
indrukwekkend zonder het besef dat we blijkbaar getuige waren van een stunt. We
hadden het in elk geval niet gezien als we waren thuisgebleven of geen terrasje
op de markt van Ieper hadden gekozen. Misschien wel achteraf op televisie of in
de krant, maar dat is toch niet hetzelfde.
Dat het best wel
fris was maar dat er gelukkig sjaals bestaan. Het loont eigenlijk altijd de
moeite om zelfs met een aarzelende pas naar buiten te gaan. Al voelt het soms
als balanceren op een slap koord nu er weer zoveel mogelijkheden zijn om je
naar te begeven. Kiezen is verliezen. Welke eindbestemming je ook koos, doe
het: speur naar dat kleine detail, doe het onverwachte en kijk omhoog!
(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 14/03/23)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten