Er zijn weinig momenten waarop ik me zo onbeholpen voel als op dit eigenste moment. Een tijdje terug kocht ik een nieuwe smartphone en ook al zegt iedereen dat het een makkie is om alles over te zetten, verkoos ik toch een rustig moment om die te installeren. Welaan! Dat rustig moment was enkele dagen geleden. Nog steeds lukt het me niet om een paar essentiële apps te herinstalleren die me zogenaamd vlotjes door deze draadloze en handige maatschappij moeten loodsen. Tegen de tijd dat jullie dit lezen hoop ik weer helemaal aangesloten te zijn zodat ik tenminste weer vlotjes betalingen kan uitvoeren. Op dergelijke momenten vervloek ik de vooruitgang. Maar bovenal mezelf. Hoe komt het toch dat ik zelfs niet in dat ‘makkie’ slaag. Hoe doen mensen dat die regelmatig een nieuw toestel kopen? Hoe gaat dat met mensen die nog klungeliger zijn dan ik (ja, die zijn er!). Bovenal bedenk ik dat ik zo snel gewend ben geraakt aan die gemakjes, dat ik het als een handicap ervaar dat ik momenteel niet zo mobiel ben als voorheen. Het gaat niet alleen om betalingen. Het gaat om officiële handtekeningen via een app. Het gaat om bewijzen dat ik ik ben en geen robot. Wat een absurd gegeven dat laatste! Al begrijp ik het natuurlijk wel: de vooruitgang heeft ons in gehaald.
Terwijl we vroeger bedachten dat in de toekomst mensen in
robots zouden veranderen, laten we ons omringen door robots in huis en in de
tuin om onszelf weer meer een beetje mens te voelen. Terwijl de robot het huis
stofzuigt, kunnen we gezellig wijnen of gaan sporten. We hoeven niet meer op te staan om aan de
thermostaat de draaien of muziek te laten afspelen. We hoeven onderweg geen
kaarten meer te lezen. Met een enkele touch op afstand worden we op onze wenken
bediend! Een simpele robot om al die vermaledijde apps in één oogwenk te
herinstalleren, ho maar! Weet iemand beter dan jezelf dat je geen robot bent?
(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 25/03/22)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten