TINE ZIET (312): The Show Must Go On!

Vorige week vluchtte ik na een deugddoende ochtendwandeling voor een verjaardagstsunami naar het fijne ’s Hertogenbosch. Wist ik veel dat de stad elk jaar even van naam verandert! Ik stapte uit in station Oeteldonk en kwam in het overweldigende geel-roodgekleurde carnavalsgedruis terecht! Eén euforische walmende bende! Gelukkig logeerde ik een huisje in een tuin met krokussen en vond er toch de rust die ik er eigenlijk zocht. Zoals jullie wellicht wel kunnen vermoeden hou ik van feestjes, maar carnaval in een onbekende stad is me toch een brug te ver en zoals eerder geschreven, ging ik er echt ook heen om alleen te zijn. Om in de plooi te vallen of zo. Meestal lukt me dat als melancholicus beter alleen dan in groep.

Heb geen medelijden. Ik hou ook van mensen: eenmaal weer thuis was ik voortdurend omgeven door familie of vrienden. Bovenal door feest. Er waren repetities en er was een opnamedag. Er was een fijne akoestische set van Mooneye in het geënsceneerde café De Voerman van Edgar Antoin in ’t Schippersmuseum. Vrienden verrasten me zelfs met een heus verjaardagsfeestje. Er was daarenboven nog een verrassingsetentje voor mijn jarige broer. En ja, eindelijk zie ik weer de hele gezichten van mijn leerlingen en collega’s en zij mogen weer naar het mijne kijken. Of ze dat nu willen of niet.

Maar eerlijk is eerlijk: ik zou het liever nog wat ophouden. Dat masker. Want ik voel me zo droef en zo zwaar. Een lieve en blije vriend stierf onverwacht en veel te vroeg. Maar The Show Must Go On! We horen blij te zijn, nu alles weer mag. Helaas brengt niets hem terug. En wordt het akelig lente.

Het ware geluk is wellicht geen reisje. Of een tuin met bloeiende bloemen. Het is geen fles wijn of een confettikanon. Het is een feestje waarbij niemand wordt gemist. Al ben ik inmiddels al groot, ondanks zoveel zorgen en problemen, raakt niets harder dan dood.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 11/03/22)